Ամենուր ցցուն հում ականջներ՝
Անտաշ, գռեհիկ ու պոռոտ,
Փշի պես լցվել են մեր չորսդին
Տիրելու, զավթելու կարոտ:
–Պարո՛ն, բաճկոնը ձեր հագի, ներեցե՛ք, ձեզ բնավ չի սազում,
Հոգ չէ թե որքան թանկարժեք,
Ձեր ով լինելն է ցայտուն։
Անդադար ընդհատակ տանող
Ձեր ճահիճը կաթցա է եռացող,
Ինչպե՞ս են ականջները ձեր հում
Գեհենի հրին դիմանում։
Ծածկել, քողարկել չի ստացվի՝
Ականջները ձեր շատ են ցցուն,
Թե բանաս բերանդ հանկարծ
Դատարկությունդ ի հայտ է գալու։
Պայքարելն իզուր է, անտեղին՝
Դուք ագրեսիվ էք դառնում,
Ձեզ անտեսել է պետք,
Ձեզ արհամարհանքն է սպանում։
